ปัจจัยที่มีความสัมพันธ์กับทักษะทางสังคมของเด็กวัยเรียนสมาธิสั้น

Abstract

การวิจัยเชิงความสัมพันธ์ มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาปัจจัยที่มีความสัมพันธ์กับทักษะทางสังคมของเด็กวัยเรียนสมาธิสั้น กลุ่มตัวอย่างคือ เด็กที่มีอายุ 6-12 ปี ได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นโรคสมาธิสั้น ที่มารับบริการที่คลินิกจิตเวชเด็กและวัยรุ่น โรงพยาบาลศูนย์ จานวน 115 คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยประกอบด้วย 7 ส่วน คือ 1) แบบสอบถามข้อมูลทั่วไปของเด็กวัยเรียนสมาธิสั้น และผู้ดูแลหลัก 2) แบบสอบถามทักษะทางสังคมของเด็กวัยเรียนสมาธิสั้น 3) แบบประเมิน SNAP-IV ด้านอาการขาดสมาธิ และอยู่ไม่นิ่ง/หุนหันพลันแล่น 4) แบบประเมินภาวะดื้อต่อต้าน 5) แบบประเมินการเห็นคุณค่าในตัวเอง 6) แบบประเมินสัมพันธภาพในครอบครัว และ 7) แบบประเมินการอบรมเลี้ยงดูในครอบครัว เครื่องมือที่ 2, 6 และ 7 ผ่านการตรวจสอบความตรงตามเนื้อหาจากผู้ทรงคุณวุฒิ จานวน 3 ท่าน ได้ค่าดัชนีความตรงตามเนื้อหา (CVI) ของเครื่องมือที่ 2, 6 และ 7 เท่ากับ 0.95, 1.00 และ 1.00 ตามลาดับ และการตรวจสอบค่าความเที่ยงของเครื่องมือส่วนที่ 2, 3, 4, 5, 6 และ 7 โดยคานวณหาค่าสัมประสิทธิ์แอลฟาครอนบาคได้ เท่ากับ .92, .94, .85, .96, .70 และ .74 ตามลาดับ วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้สถิติเชิงพรรณนา และสถิติสหสัมพันธ์เพียร์สัน
ผลการวิจัยพบว่า ข้อมูลทั่วไปของเด็กวัยเรียนสมาธิสั้นส่วนใหญ่เป็นเพศชาย ร้อยละ 85.2 และเพศหญิงร้อยละ 14.8 ระยะเวลาป่วยด้วยโรคสมาธิสั้นเฉลี่ย 3 ปี สถานภาพสมรสของบิดามารดาพบส่วนใหญ่สมรสอยู่ด้วยกัน ร้อยละ 62.6 อาศัยอยู่กับบิดามารดา ร้อยละ 83.5 ทักษะทางสังคมของเด็กวัยเรียนสมาธิสั้นมีค่าเฉลี่ยอยู่ในระดับปานกลาง (M=2.96, S.D.=0.605) ปัจจัยที่มีความสัมพันธ์กับทักษะทางสังคมของเด็กวัยเรียนสมาธิสั้น ได้แก่ การเห็นคุณค่าในตัวเอง สัมพันธภาพในครอบครัว และการอบรมเลี้ยงดูในครอบครัว มีความสัมพันธ์ทางบวกระดับน้อยกับทักษะทางสังคมของเด็กวัยเรียนสมาธิสั้น อย่างมีนัยสาคัญทางสถิติที่ 0.01 (r = 0.297297, r = 0.250 และ r = 0.265 ตามลาดับ)
ผลการวิจัยในครั้งนี้ เป็นข้อมูลพื้นฐานสาหรับสามารถนาไปใช้ในการส่งเสริมทักษะทางสังคมของเด็กวัยเรียนสมาธิสั้นได้