การศึกษาปริมาณการกักเก็บคาร์บอนในมวลชีวภาพเหนือดิน ในพื้นที่ปลูกยางพาราภาคตะวันออกเฉียงเหนือตอนบน ภาคตะวันออก และภาคใต้

Abstract

งานวิจัยนี้เป็นการศึกษาปริมาณการกักเก็บคาร์บอนในมวลชีวภาพเหนือดินในพื้นที่ปลูกยางพาราภาคตะวันออกเฉียงเหนือตอนบน ภาคตะวันออก และภาคใต้ โดยมีวัตถุประสงค์เพื่อประเมินปริมาณการกักเก็บคาร์บอนในมวลชีวภาพเหนือดินด้วยเทคโนโลยีภูมิสารสนเทศ และเทคโนโลยี LiDAR เพื่อวิเคราะห์และเปรียบเทียบศักยภาพการกักเก็บคาร์บอนในมวลชีวภาพเหนือดินของยางพารา ผลการศึกษาพบว่าปริมาณการกักเก็บคาร์บอนของยางพาราในพื้นที่ศึกษามีความแตกต่างกันอย่างมีนัยสาคัญทางสถิติ (p < 0.05) โดยกลุ่มอายุก่อนเปิดกรีดหน้ายางพบว่าจังหวัดสุราษฎร์ธานีมีค่าเฉลี่ยการกักเก็บคาร์บอนสูงที่สุด ในขณะที่กลุ่มอายุหลังเปิดกรีดหน้ายางจังหวัดจันทบุรีมีค่าเฉลี่ยสูงที่สุด
เมื่อเปรียบเทียบวิธีการสารวจ พบว่าเทคโนโลยีการรังวัดภาคพื้นดินด้วยเลเซอร์สแกน (Terrestrial Laser Scan: TLS) มีค่า MAPE ต่ากว่าเมื่อเทียบกับวิธีดั้งเดิม โดยมีค่า 2.06% และ 2.66% สาหรับกลุ่มอายุก่อนและหลังเปิดกรีดหน้ายางตามลาดับ นอกจากนี้ ค่า RRMSE อยู่ที่ 2.57% และ 3.30% แสดงให้เห็นว่าเทคโนโลยีการรังวัดภาคพื้นดินด้วยเลเซอร์สแกน (Terrestrial Laser Scan: TLS) มีความแม่นยาในการวัดเส้นผ่านศูนย์กลางของต้นยางพาราสูงกว่าในกรณีของกลุ่มอายุก่อนเปิดกรีดหน้ายาง อย่างไรก็ตาม เทคโนโลยีการรังวัดภาคพื้นดินด้วยเลเซอร์สแกน (Terrestrial Laser Scan: TLS) ยังมีข้อจากัดในต้นยางพาราที่มี ลาต้นขรุขระหรือเอียง เนื่องจากการเก็บข้อมูลที่ไม่สมบูรณ์รอบลาต้น
จากการศึกษานี้สรุปได้ว่า เทคโนโลยีการรังวัดภาคพื้นดินด้วยเลเซอร์สแกน (Terrestrial Laser Scan: TLS) เป็นเทคนิคที่มีประสิทธิภาพและลดเวลาในการสารวจ โดยเหมาะสมสาหรับการประเมินศักยภาพการกักเก็บคาร์บอนในพื้นที่ขนาดใหญ่ ทั้งนี้ ควรมีการผสมผสานเทคโนโลยีการรังวัดภาคพื้นดินด้วยเลเซอร์สแกน (Terrestrial Laser Scan: TLS) กับวิธีการดั้งเดิมในบางกรณีเพื่อความถูกต้องของข้อมูล และควรพัฒนาเทคนิคหรืออัลกอริทึมเพิ่มเติมเพื่อเพิ่มความแม่นยาของการวิเคราะห์ในพื้นที่ที่มีสภาพลาต้นซับซ้อน